تأثیر توانایی مدیران بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه گذاری در شرکت های دارویی پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

مقدمه: کیفیت گزارش های مالی با اقلام تعهدی سنجیده می شود و این اقلام می تواند به وسیله مدیران دستکاری شود. بنابراین، مدیران می توانند با دستکاری اقلام تعهدی بر کیفیت گزارش های مالی تأثیر بگذارند. در این پژوهش، عنصر غیرمالی جدیدی با عنوان توانایی مدیران در نظر گرفته شده است و هدف بررسی تأثیر آن بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه گذاری در شرکت های دارویی پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران است. روش پژوهش: پژوهش حاضر از بُعد هدف از نوع توصیفی و تحلیلی و از بُعد نتیجه، پژوهشی کاربردی است. نمونه پژوهش شامل 24 شرکت فعـال در صـنعت دارویـی در بازه زمانی 1393-1385 است. برای برازش الگوی پژوهش از روش حداقل مربعات معمولی و رگرسیون چند متغیره استفاده شده است و داده ها از نوع  ترکیبی است. هم چنین، برای انجام محاسبات از نرم افزارهای dea frontier نسخه 1/4 و eviews نسخه 9، استفاده شده است. یافته ها: یافته های حاصل از آزمون فرضیه پژوهش نشان داد که توانایی مدیران بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه گذاری اثرگذار نیست. نتیجه گیری: نتیجه پژوهش حاضر حاکی از آن است که توانایی مدیران بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه گذاری اثرگذار نیست. این نتیجه در بازار ایران به علت ناکارایی بازار سرمایه و بی ثباتی شرایط اقتصادی قابل توجیه است؛ چرا که در زمان ناکارایی بازار سرمایه بحث نامتقارنی اطلاعات پیش می آید ولی این نامتقارنی اطلاعات باعث نمی شود که هزینه های تأمین مالی شرکت ها به خاطر مخفی بودن اطلاعات واقعی آن ها از افکار عمومی بالا رود. در نتیجه، مدیران شرکت های دارویی برای بحث تأمین مالی با مشکل زیادی روبه رو نیستند و دلیلی برای افزایش شفافیت و کیفیت گزارش های خود نمی بینند؛ بنابراین، در این ارتباط، توانایی مدیران بی تأثیر است.   واژه های کلیدی: تحلیل پوششی داده ها، توانایی مدیران، کارایی سرمایه گذاری، کیفیت گزارشگری مالی.